“List do opiekuna” Ewy Orlińskiej

“Oprócz tego, że jesteście opiekunami, jesteście wciąż tymi samymi osobami.”

Książek o otępieniu, szczególnie tym w chorobie Alzheimera jest wiele – również tych przeznaczonych dla rodzin i opiekunów. Jednak pozycji, która w tak subtelny sposób “przytula” bliskiego opiekującego się osobą z demencją do tej pory nie było. 

“List do opiekuna” Ewy Orlińskiej to niewielka i niepozorna książeczka, która swoją zawartością dodaje otuchy, otwiera umysł i dopinguje do dbałości w takim samym stopniu o jakość życia chorego, jak i swojego własnego.

W pierwszej części Autorka przywołuje i wyjaśnia podstawowe pojęcia, nadal często mylone przez społeczeństwo, rodziny osób chorych, a nawet specjalistów. Opis jest krótki i konkretny, stanowiąc tym samym merytoryczne wprowadzenie do dalszej lektury, czyli analizy zachowań, określanych jako trudne. W książce znajdujemy próbę wyjaśnienia ich potencjalnych źródeł, podłoża i związku z objawami choroby. Autorka stara się przy tym rozważyć możliwe sposoby postępowania i reagowania.

W części drugiej – z mojej perspektywy najcenniejszej – pani Orlińska przytacza historie (dosłownie) opowiedziane przez Opiekunów. Wypowiedzi są pełne  emocji, przemyśleń, odczuwanych i niezaspokojonych potrzeb, wzlotów i upadków, wypracowanych schematów życia wypełnionego opieką nad osobą z demencją.

Nie jest to kompendium wiedzy ani zbiór kroków do wykonywania w sytuacjach trudnych.  Jest to książka, w której uznano trud, jakim jest opieka nad osobą cierpiącą na zespół otępienny. Normalizuje wszystkie emocje, odczucia i myśli z nią związane. Akceptuje uczucia złości, frustracji czy bezradności, nie każąc przy tym za momenty radości, wdzięczności i ulgi.

Ta niewielkich rozmiarów książka to nie tylko “list”. To ukłon w stronę Opiekunów.